این قهرمان ورزشی نسبت به بیتوجهی مسوولان انتقادهایی را بیان کرده و میگوید در صورتی که این روند ادامه پیدا کند نمیتوان به آینده ورزشکاران لرستان امیدوار بود.
در حالی که روند انتقاد قهرمانان لرستان از مسوولان دامه دارد اما ظاهرا شاهد حرکت مثبتی از سوی آنها نبودهایم، به همین دلیل برای پرسو جو از آخرین وضعیت ورزشکاران و قهرمانان پارالمپیکی لرستان با محمدیان گفتوگویی را ترتیب دادهایم که ماحصل آن را در ادامه میخوانید.
از ورودتان به عرصه ورزش بگویید؟
انگیزهام از جایی شروع شد که ورزشکاران خرمآبادی به مربیگری «مصطفی بهرامی» سال ۲۰۱۲ در المپیک لندن شرکت و مدالهایی را کسب کردند.
مستند مسابقات را از تلویزیون تماشا کردم و به ورزش علاقهمند شدم اما متاسفانه به دلیل اینکه خرمآباد فاقد پایگاه استعدادیابی بود به هر دری زدم که به این ورزش ورود کنم اما نشد که نشد همه درها بسته بودند، یکبار برحسب اتفاق چون شغل من تاسیسات لوله کشی است برای «اکبر عالی پور» قهرمان استان لوله کشی میکردم که من را به مصطفی بهرامی معرفی کرد درست، قبل از بازیهای لینچوان بود.
ورزش حرفهای را زیرنظر مصطفی بهرامی شروع کردید؟
بله، ورزش حرفهای را زیر نظر آقای بهرامی شروع کردم، با توجه به فرصت کمی که تا مسابقات آسیایی لینچوان باقی مانده بود یعنی حدود هشت ماه فرصت داشتم زمانی که فردی فکرش را نمیکرد ورزشکاری مانند من که تازه به ورزش روی آورده بود بتواند موفقیتی کسب کند اما نه تنها ظرف این مدت کم به تیم ملی راه پیدا کردم بلکه توانستم مدال طلا مسابقات را به دست آورده و رکورد آسیا را در این ماده تغییر دهم.
علت موفقیت خودتان را در چه چیزی میبینید؟
به جز امکانات عالی که در استان وجود ندارد همه چیز دست به دست هم داد تا توانستم موفقیتهایی را کسب کنم، مواردی همچون قدرت بدنی، خانواده و همسری که با شرایط و تنهایی کنار آمد همچنین پشتکار، انگیزه و مربیگری خوب آقای بهرامی نقش مهمی در موفقیت من داشتند.
مهمترین مشکلات پیش روی قهرمانان ورزشی لرستان بهویژه معلولان از نظر شما چیست؟
ببینید، مشکل زیرساخت نداریم یعنی فضا و استعداد وجود دارد اما در لرستان با مشکل سختافزاری مواجه هستیم.
تنها دارایی ما یک سالن است برای حدود ۱۲ قهرمان و مدال آور المپیکی و آسیایی بدون تجهیزات حتی وزنه یا دیگر تجهیزات، که آنها را باید خودمان خریداری کنیم.
همین سالن را مرتب به رخ ما میکشند جای سوال است اگر سالن را در اختیار قهرمانان قرار ندهند به چه کسی میخواهد بدهند، در استان خانه فوتبال دستی، تکواندو دیگر رشتههای ورزشی وجود دارد اما در اختیار قرار دادن یک سالن خالی از نظر مسوولان ورزشی استان کار زیادی است.
لرستان در رشته دو و میدانی ظرفیت توسعه دارد؟
بله، با وجود مربی کار کشته و دلسوزی همچون آقای دکتر بهرامی همچنین پتانسیل و موقعیت جغرافیایی لرستان ورزشکاران میتوانند به موفقیتهای بیشتری دست پیدا کنند زیرا بیشتر مردم پرتابی هستند.
امیدواریم متولیان ورزشی استان تجهیزاتی را در اختیارمان قرار بدهند تا راحتتر و بهتر تمرین کرده و موفقیتهایی کسب کنیم.
موضوع دیگر اینکه پایگاه استعدادیابی در لرستان وجود ندارد، مگر اینکه مسابقهای برگزار شود و پس از پخش از تلویزیون تقاضا برای فعالیت در این رشته بیشتر بشود اما به دلیل اینکه آقای بهرامی دست تنها است تنها افرادی که علاقهمند شدید هستند جذب میشوند.
نظرتان در مورد حمایت مسوولان چیست؟
واقعیت این است که هیچگونه حمایتی از ما نمیشود خود من متاهل و دارای دو فرزند هستم، ورزش در حال حاضر حرفهای است نمیشود دو ساعت تمرین کرد سپس سراغ کار خودم بروم باید مداوم در حال تمرین باشم امرار معاش سخت است، اما هیچ ارگان و دستگاهی حمایتی از ما نکرده بخش خصوصی نیز ما را ساپورت نمیکند.
گلهمندیم بیشتر به اداره ورزش و جوانان استان و استانداری است چرا که هربار به آنها مراجعه میکنیم از نبود منابع مالی و نبود اسپانسر صحبت میکنند که برای ما قابل توجیه نیست.
اگر بخواهند میتوانند شهرداری و شورای شهر را پای کار بیاورند برای حمایت از ورزشکاران ما کارخانههایی همچون کشت و صنعت و سیمان دورود داریم. خود ما با شهرداری صحبت کردیم میگفتند اداره کل ورزش و جوانان تاکنون این موضوع را با ما در میان نگذاشته است.
مسوولان پس از برگزاری مسابقه و کسب مدالی تنها به چند عکس یادگاری کفایت میکنند و همه چیز تمام میشود، امسال از مسابقات آسیا که برگشتیم و بهترین نشان را کسب کردیم قرار بود به نفر اول پاداش ۱۵ میلیون تومانی، نفر دوم ۱۰ میلیون و نفر سوم ۵ میلیون تومان پرداخت کنند اما پس از بازگشت سازمان بهزیستی کشور تنها ۵ میلیون تومان و ورزش و جوانان ۸ میلیون تومان پرداخت کرد، استانداری نیز تنها با لوح تقدیری حجت را تمام کرد.
گویا معاون استاندار لرستان وعدههایی داده بود در این مورد، توضیح میدهید؟
بله قبل از مسابقات آسیایی وی در مراسم بدرقه قرار بود حمایتهایی کند اما هیچ کدام عملی نشد و تنها در همان حد حرف باقی ماند وعده پاداش بیشتر از رقم تعیین شده را داد اما نه تنها پاداش اضافه نشد بلکه از مبلغ تعیین شده کمتر بود؛ نه تنها من بلکه همه قهرمانان گلهمند هستندو این حرف همه است، ما (ورزشکاران)، مربی و دیگر بچهها هیچ کدام نه تنها راضی نبودیم بلکه از استانداری گلایهمندیم.
از نحوه استقبال بگویید؟
نه تنها هیچگاه استقبال مطلوب نبوده بلکه استقبال در شان ورزشکاران نبود. خوب یادم هست در المپیک لندن مسیر به مسیر آمدهام پس از مسابقات آسیایی نیز که خودتان در جریان هستید، چیزی ندیدم.
به عنوان آخرین سوال مهمترین هدفتان در عرصه ورزشی چیست؟
من به دنبال طلای پاراالمپیک ۲۰۲۰ توکیو هستم چرا که همه مدالها را کسب کردم و تنها کسب طلای پارالمپیک در مقامهایی که دارم باقی مانده، اما اگر روند حمایت مسوولان به این گونه باشد حتی مدال برنز نیز کسب نخواهیم کرد و فکر نمیکنم بتوانیم پیشرفت کنیم، چون بیشتر بچهها از مراسم بدرقه و استقبال گرفته تا امکانات، جوایز و قولهایی که داده شده دلسرد شدهاند./فارس
گفتوگو از نسرین بیرانوند
دیدگاه ها (0)