توسعه ارضی کشت و صنعت و برخی نگرانی های جوامع محلی همجوار
به گزارش وارک نیوز، یادآوری چگونگی روش کار و تعامل مجتمع گوشت سابق با جوامع محلی همجوار
بخشی از اهالی روستاهای اطراف مجتمع کشت و صنعت خرم آباد به ما اطلاع دادند توسعه ارضی این مجتمع به طرف برخی روستاها، باعث ایجاد نگرانی هایی درباره از دست رفتن چراگاه های سنتی آنها شده است.
آنها می گویند اینکه 600 هکتار به مساحت قبلی مجتمع کشت و صنعت (1200 هکتار) افزوده شده است خود به خود توسعه ارضی این مجتمع به سمت برخی روستاهای همجوار است که بخشی از دامداران و کشاورزان روستایی منطقه را نگران کرده است.
برخی دامداران اطلاع دادند تنها شغل آنها، دامداری است و به صورت طبیعی، توسعه ارضی مجتمع، می تواند گستره چرای دام های ایشان را محدود کند و در نهایت می تواند باعث از دست رفتن شغل اصلی آنها یعنی دامداری شود.
آنها می گویند دارای پروانه چرای دام هستند ولی اگر توسعه ارضی مجتمع، تداوم یابد، خود به خود، چرای دام ها، محدودیت ارضی پیدا کرده و احتمال می رود بیکار شدن برخی اهالی روستاها باعث گسترش مهاجرت آنها به شهر شده و بخشی از روستاها از نیروهای جوان، مولد و تولیدکننده، تخلیه شوند.
برخی اهالی می گویند رونق و شکوفایی دوباره مجتمع کشت و صنعت خرم آباد (همچون دوران سابق اوج فعالیت، رونق و اشتغالزایی این مجتمع)، در همان محدوده اصلی و قبلی خودش یعنی همان 1200 هکتار، کفایت می کند و توسعه افزون تر ارضی این مجموعه به سوی برخی روستاهای منطقه، خود به خود، حساسیت های اجتماعی را ایجاد کرده است.
آنها می گویند وقتی مجتمع کشت و صنعت (در اصطلاح محلی مجتمع گوشت سابق) در اوج فعالیت و رونق اقتصادی و تولیدی خویش در دهه های گذشته بود در آن دوران به رغم آن همه اشتغالزایی، تولید و شکوفایی فعالیت، خبری از توسعه ارضی این مجموعه نبود و فعالیت و رونق در همان محدوده 1200 هکتار صورت می گرفت و هیچ گونه حساسیتی و تنشی هم با برخی روستاهای همجوار ایجاد نشد.
آنچه اهمیت دارد این است که در بسیاری از کشورها، مساحت زمین و زمین در اختیار برای تولید به اندازه کشورمان نیست اما راندمان تولید، بهره وری تولید و استفاده از فناوری های پیشرفته تولیدی باعث شده است مثلاً در یک زمین به مساحت 200 هکتار، تولید انبوه باکیفیت صورت گیرد.
برخی اهالی می گویند اشتغالزایی آنها در مجتمع کشت و صنعت باید از نظر نوع قرارداد کاری به گونه ای باشد که امنیت شغلی پایدار داشته باشند و نوع قرارداد کاری از نوع سه ماهه یا موقت نباشد؛ زیرا وقتی دامدار یا کشاورز، شغل اصلی خودش را از دست می دهد بایستی اشتغال جایگزین پایدار و بادوام برایش در نظرگرفته شود تا بیکاری و سایر مشکلات دیگر اجتماعی از جمله مهاجرت و مشاغل کاذب شهری، به دنبالش نیاید.
نباید فراموش کرد در روزگاری که مجتمع گوشت در اوج فعالیت و رونق اقتصادی بود با تدابیر آن زمان، دام های روستاهای همجوار (جوامع محلی همجوار)، توسط خود مجتمع گوشت خریداری می شد و این خودش، مردم جوامع محلی را به همکاری، همیاری و تعامل مستمر و پایدار با مجتمع گوشت سوق داده بود و آنها احساس می کردند هرچه بیشتر باید همکاری کنند تا دام های بیشتری پرورش دهند زیرا خریدار دام آنها، همان همسایه آنها یعنی مجتمع گوشت بود.
به دیگر سخن، در آن روزگار، روستا یعنی جامعه تولیدی همجوار مجتمع گوشت سابق، خودش بخشی از فرایند تولیدی و کار مجتمع بود و در نتیجه جامعه محلی همجوار، احساس تعلق روانی و عینی به مجتمع گوشت داشت؛ زیرا هم دام خود را به مجتمع می فروخت و هم نیروهای روستا در مجموعه های بهم پیوسته آن روزگار یعنی مجتمع گوشت، چرم و پوست و پارسیلون و … که همگی در یک محدوده جغرافیایی نزدیک به یکدیگر بودند اشتغال داشتند و همه این مجموعه ها را جزیی لاینفک از هویت اقتصادی و محلی خویش می دانستند؛ چونکه جوامع محلی روستایی، خودشان با رویکرد جذب مشارکت جوامع محلی، بخشی از فرایند تولید این مجموعه ها بودند.
جالب است در آن روزگار، آن همه رونق فعالیت مجمتع گوشت در همان محدوده 1200 هکتاری، محقق شد و توسعه ارضی نیز صورت نگرفت.
بدین روی و با توضیحات گفته شده، از مسئولان ارشد محترم اجرایی استان لرستان توقع می رود با تدبیر و درایت، به گونه ای مشکل مربوطه را رفع کنند که هم مجتمع کشت و صنعت همچون دهه های گذشته با همان سطح تولید گوشت و … رونق و فعالیت خودش را بازیابد و هم با سیاستگذاری همه جانبه مبتنی بر مشارکت اجتماعی و مردمی جوامع محلی همجوار (همچون دوران سابق)، حقوق، مطالبات، نگرانی ها و خواست های جوامع محلی همجوار (با تأکید بر پیگیری مطالبات از راهها و مجاری قانونی)، لحاظ و رعایت شود.
✍️ شهرام شرفی
دیدگاه ها (0)