قهرمانی که تسلیم ویلچر نشد/ حامد امیری: ورزشکاران معلول حق دارند از شرایط نابرابر ناراضی باشند
حامد امیری که روزی با درخشش در مسابقات مردان آهنین از قهرمانان مطرح لرستان محسوب می‌شد بر اثر یک حادثه ویلچر نشین شد اما با پشتکار خود نشان داد در هر شرایطی می‌توان قهرمان بود.
در بسیاری از مواقع وقتی فرد دچار ضایعه نخاعی می‌شود، زندگی برای او و خانواده‌اش تیره‌وتار شده و معمولاً به افسردگی دچار می‌شود و دیگر امید چندانی برای ساختن یک زندگی همراه با موفقیت در او باقی نمی‌ماند اما همیشه افرادی بوده‌اند که برای ممکن ساختن غیرممکن‌ها متولد می‌شوند.
حامد امیری جوان لرستانی که در سال ۱۳۶۱ در شهرستان خرم‌آباد به دنیا آمد یکی از همین افراد است.
او در دوران کودکی با توجه به شرایط خوب جسمانی‌اش به فعالیت در رشته‌ها سنگین و سخت می‌پرداخت تا جایی که در مسابقات مردان آهنین ایران به عنوان نماینده لرستان درخشش خوبی داشت، اما این قهرمان لرستانی در یکی از روزهای سال ۹۱ در اثر سانحه تصادف دچار ضایعه نخاعی شد.
بعد از این اتفاق همگان خیال می‌کردند که حامد امیری تا پایان عمر خانه‌نشین می‌شود، خود او نیز دو سال پس از تصادف به همین حرف معتقد بود، اما یک روز تصمیم گرفت به همگان نشان دهد که استعداد ورزشی حامد امیری با معلولیت او، از بین نرفته است.
او به توانایی خود ایمان داشت، اما این برای بازگشت به دنیا ورزش حرفه‌ای کافی نبود، بنابراین به تمرین کردن و تلاش بیش‌ازحد پرداخت و توانست بعد از دو سال از تصادفش مدال نقره مسابقات بین‌المللی را بگیرد.
در این گفت‌وگو سعی شده زندگی این مرد خستگی‌ناپذیر عرصهٔ ورزش را برای مردم بازگو کنیم.
مصاحبه را با پرسشی که همیشه از ورزشکاران جانباز و معلول می‌شود آغاز می‌کنیم. چرا و چگونه ورزشکار شدید؟
در دوران نوجوانی با توجه به شرایط فیزیکی خوبی که داشتم در رشته‌های پرتاب دیسک و وزنه‌برداری شرکت کرده و حتی موفق به کسب مدال‌های کشوری نیز شدم.
با توجه به علاقه‌ای که نسبت به ورزش‌های قدرتی داشتم در دوران جوانی وارد رشته قوی‌ترین مردان شدم و بیش از ۱۱ سال به‌صورت حرفه‌ای در این حوزه فعالیت کردم که ثمره آن شرکت در ۸ دوره مسابقات قوی‌ترین مردان ایران و چهار مرتبه راه‌یابی به فینال این مسابقات بود.
از آن حادثه تلخ که خانه‌نشینتان کرد بگویید و اینکه چطور به زندگی عادی بازگشتید؟
سال ۹۱ در حال آماده‌سازی خود برای شرکت در مسابقات جهانی بودم که در اثر یک تصادف دچار ضایعه نخاعی شدم، در اثر این حادثه بیش از دو سال بر روی تخت در گوشه‌ای از منزل قرار داشتم و در همین دوران دوساله، وزن من از ۱۷۶ کیلوگرم به ۷۲ کیلوگرم کاهش یافت.
در طول این دوران از نظر روحی و جسمی با شرایط سختی روبرو بودم و وضعیت من باعث ایجاد ناراحتی زیادی در خانواده شده بود، به‌جرئت می‌توانم بگویم که از زندگی ناامید شده و تنها آرزویی که داشتم دیدن در حیاط منزلمان بود.
برای من که یک روز در مسابقات قوی‌ترین مردان ایران هواپیما، ماشین و قطار جابجا می‌کردم، واقعاً دردناک بود که نمی‌توانستم بر روی پاهای خود بایستم.
اما بعد از گذشت دو سال یکی از دوستان به من پیشنهاد شروع دوباره ورزش را داد، همین پیشنهاد باعث ایجاد امیدواری و حس زندگی جدیدی در من شد و بعد این اتفاق شروع به تمرینات برای بازگشتی دوباره به دنیای ورزش حرفه‌ای کردم و بعد از دو ماه اولین مسابقه خود را در حوزه معلولین انجام دادم.
از شروع دوران ورزشی جدیدتان بگویید؟
بعد از شروع دوباره به ورزش، در مدت زمانی کوتاه توانستم در مسابقات بین‌المللی در رشته پرتاب دیسک مدال نقره کسب کنم که همین مدال باعث ایجاد امید و روحیه برای کسب موفقیت‌های بیشتر شد.
بعد از یک سال تمرین شبانه‌روز،توانستم ورودی المپیک برزیل را کسب کنم و در این مسابقات درحالی‌که در یک کلاس بالاتر شرکت کرده بودم موفق به کسب مدال نقره در رشته پرتاب وزنه در مسابقات پارالمپیک ریودوژانیرو شدم.
هر مدالی که کسب می‌کردم امید و تلاش من را برای به دست آوردن موفقیت‌ها دیگر بیشتر می‌کرد و همین امر باعث شد در مسابقات جهانی ۲۰۱۷ لندن در رشته پرتاب نیزه نقره و پرتاب وزنه برنز کسب کنم.
آخرین مسابقاتی که در آن شرکت کردم مسابقات آسیایی جاکارتا بود که موفق به کسب دو مدال طلا در رشته‌های پرتاب وزنه و نیزه و کسب برنز در پرتاب دیسک شدم در حالی که در هر سه رشته رکورد آسیا را نیز جابجا کردم.
بعد از کسب این موفقیت‌ها، آیا فکر می‌کنید، که معلولیت محدودیت است؟
معلولیت محدودیت نیست، انسان در هر شرایطی توانایی پیشرفت را دارد، اگر توانایی از انسان گرفته شود مطمئن باشید که توانایی دیگری در او تقویت‌شده و تنها او باید با تلاش و پشتکار استعدادهای نهفته خود را پیدا کند.
چه پیشنهادی برای افرادی که با معلولیت خود کنار نیامده‌اند، دارید ؟
به آن‌ها پیشنهاد می‌کنم هدفی را برای خود در نظر بگیرند و مطابق با آن گام بردارند و به این موضوع ایمان داشته باشند. درست است عضوی از بدنشان کم شده اما مطمئناً خیلی استعدادهای دیگر در آن‌ها شکوفا می‌شود و بدانند با معلولیت چیزی از انسان بودن و پیشرفت کردن از بین نرفته است.
تصورتان از دنیای معلولان تا پیش از تصادف چه بود؟
هنگامی‌که معلول نبودم، همیشه نگاهی همراه با حس دلسوزی نسبت به این افراد داشتم، اوایلی که خود نیز دچار معلولیت شدم از وضعیت جسمانیم خجالت می‌کشیدم.
اما از روزی که اعتمادبه‌نفسم را به دست آوردم متوجه شده که دنیای معلولین صد مرتبه از دنیایی که افراد سالم برای خودساخته‌اند از لحاظ معنویت و انسانیت بالاتر است.
اما متأسفانه بارها و بارها این موضوع را حس کرده‌ام که برخی افراد سالم ما معلولان را از خودشان نمی‌دانند و من در این سال‌ها به سهم خودم سعی کرده‌ام جامعه معلولان و توانمندی این قشر را به افراد سالمی که پذیرش دنیای ما برایشان سخت است، ثابت کرده و نشان دهم که ما معلولین را نباید دست‌کم گرفت.
ظاهراً دل‌پری از شرایط پیرامونی برای معلولان به‌ویژه ورزشکاران جانباز و معلول دارید؟
باور کنید که معلولان حق دارندکه از وضعیت ورزشی خود ناراضی باشند. در همین بازی‌های جاکارتا بهتر از ورزشکاران سالم نتیجه گرفتیم، اما متأسفانه بازتاب نتایج کاروان ما در قیاس با بازتاب نتایج ورزشکاران سالم شاید یک درصد هم نبود.
عملکرد مسئولان استانی در حوزه ورزش معلولان چگونه است؟
تمامی استان‌ها از ورزشکاران معلولی که در بازی‌های آسیایی موفق به کسب مدال شدند تقدیر به عمل‌آورده‌اند، اما متأسفانه در استان لرستان هنوز تقدیری صورت نگرفته، از لحاظ امکانات ورزشی نیز شهر خرم‌آباد بهترین امکانات دومیدانی کشور در حوضه رشته‌های پرتابی دارد اما متأسفانه در حوزه امکانات بدنسازی با کمبودهای فراوانی دست و پنجه نرم می‌کنیم.
اگر مسئولین خواهان کسب نتیجه در پارالمپیک بعدی هستند باید ازنظر امکاناتی و مالی کمک‌های بیشتری به ورزشکاران معلول کنند.
هم اکنون ماهانه مبلغ ۴۰۰ هزار تومان به خاطر نقره المپیک توسط وزارت ورزش و جوانان به من پرداخت می‌شود این در حالی است که هزینه‌های ماهانه آماده‌سازی برای پارالمپیک بیش از ۱۲ میلیون تومان است.
هدف نهایی شما در ورزش کجاست؟
هدف نهایی من کسب مدال طلای پارالمپیک و شکستن رکوردهای جهان و المپیک در رشته‌های پرتاب دیسک، وزنه و نیزه است.
انتهای پیام/
گفت‌وگو از محمد عبد اله زاد